Dirigent/componist Nuno Corte-Real kennen we in deze kolommen vooral van zijn “Cante”-album van een paar jaar geleden. In de aanloop naar een recensie van die plaat, leerden we de man en (een deel van) zijn werk wat beter kennen en ontdekten we gaandeweg een enorm boeiende kerel, die niet verlegen zit om een wat aparte kijk en dito aanpak en die vinden we ook terug op deze nieuwe plaat van hem.

Daarop gaat hij, in samenwerking met “zijn” Ensemble Darcos en met zangeres Ana Quintans, een bijzonder avontuur aan: ze wagen zich aan een zevental liederen van componist John Downland, een tijdgenoot van Shakespeare, die alles in zich had om hofmuzikant te worden, maar katholiek was en dus die functie pas kreeg toen hij al vijftig was. Dowlands reputatie als componist en luitspeler was nochtans gigantisch, maar, zoals we weten: zodra er godsdienst in het spel is, wil de redelijkheid wel eens verdwijnen.

Hoe dan ook, op deze plaat verweven Corte-Real en zijn kompanen zeven composities van Dowland letterlijk met acht nieuw gecomponeerde werkstukken. Ze staan letterlijk afwisselend op de plaat: de oneven nummers zijn de nieuwelingen, uitgevoerd door het Ensemble Darcos, de even nummers zijn interpretaties van het werk van Dowland, uitgevoerd door datzelfde ensemble, maar met toevoeging van de stem van soprano Ana Quintans.

Waar de stukken van Dowland uiteraard hun eigen originele titel dragen -“Shall I Sue” herkent u vast- kregen de nieuwe composities allemaal een titel toebedeeld, die verwijst naar artiesten, die voor Corte-Real een bijzondere betekenis hebben: collega-muzikanten of conservatoriumprofessoren met namen die ook bij ons klinken als klokken: Sergio Azevedo, Antonio Pinho Vargas, sir Christopher Bochmann, Eurico Carrapatoso en Maria João maar ook filmmaker Artur Ribeiro en de Zweedse cellist Mats Lidstrom krijgen een plaatsja in de tracklisting.

Afgesloten wordt met een instrumental, gebaseerd op de laatste regels die de grote Fernando Pessoa schreef, de avond voor hij overleed: “I know not what tomorrow will bring” en met dat hedendaags symfonisch gedicht maakt Corte-Real de cirkel rond, die hem laidt vanuit onze eenentwintigste eeuw naar de tijd van Dowland en weer terug.

Wat je opvalt, als je de plaat een aantal keer beluistert, is de naadloosheid waarmee de componist zich van de ene periode naar de andere weet te bewegen. Er zitten overigens geen stiltes tussen de verschillende tracks, wat nog meer de nadruk weet te leggen op het geit dat er meer gelijkenissen dan verschillen blijken te zijn tussen de tijd van toen, of tenminste de muziek uit die tijd, en die van vandaag.

Dat leidt alles bijeen tot een ongemeen boeiende plaat, die maar één nadeel heeft: je moet er echt wel gaan voor zitten om de in wezen redelijk eenvoudig klinkende muziek in al haar fijne lagen te leren ontdekken. Zo vaak hoor je immers niet een marimba zij aan zij met een piano, of violen samen met een vibrafoon…

(Dani Heyvaert)